“VILKEN FIN BIL!”
Coune ridders trekken naar het noorden.
In 2002 werd 75 jaar Volvo
gevierd. Voor die gelegenheid was ik opgeklommen vanuit het Zuiderse Provence
naar het verre Göteborg waar het feestje doorging. Ik had toen voor ogen dat ik
voor de 80ste verjaardag zou terug komen met de Volvo Coune
Cabriolet die ik eerder dat jaar had gekocht en die nog volledig gerestaureerd
moest worden.
Jacques Coune
|
Vijf
jaar later was de wagen uiteindelijk klaar en werd hij op een zeer zonnige
namiddag in juni voorgereden aan de ontwerper van deze wagen: Jacques Coune
(°1924). Het was de bekroning van het restauratiewerk, de kers op de taart. Het
was, voor Jacques Coune zelf, een heerlijk weerzien van zijn eigen creatie uit
1963. Er werd veel gebabbeld over het werk en leven van de nog montere meneer
Coune. Hij was zeer enthousiast over de restauratie en het oog voor detail waar ze
werd mee uitgevoerd.
|
 |
Hij herinnerde zich zeer precies
het design en het lijnenspel van deze cabrio. Zijn
echtgenote was zeer fier op de
verwezenlijking van haar man en liet dit duidelijk blijken. We vertelden over de
reisplannen om met de Coune naar Zweden te gaan.We deden een geslaagde ‘open’
rondrit met het echtpaar Coune in het Brusselse groen en zo werd het een
onvergetelijke dag voor iedereen.
Geen grotere zegen dus, dan deze
van de meester carrossier zelf, om met deze wagen naar Göteborg te trekken. Twee
maanden later was het zover: de VROM meeting is een bedevaart voor de Volvo
die-hards. De meeting gebeurt op de terreinen van Volvo in Göteborg. Iedereen
die het Zweedse merk een warm hart toedraagt is welkom.
Een tocht naar het noorden, tididididie
En dat maakt ons blij tididididie
|
Zijn
van de partij op woensdag 8 augustus: Geert, Mic de Flitser, Stef (De Wit), Jan
Troch uit Aalst en mezelf. Geert heeft vier Volvo restauraties achter de rug,
Mic is een gelukkig Volvo XC70 rijder, Stef trotse eigenaar van een Zweedse
Ferrari en Jan Troch is de dokter Jeff Hoeyberghs voor menig verroeste of
versleten Amazone.
We hebben gekozen om de XC90 als
Brabants trekpaard te gebruiken om de Coune naar Zweden te loodsen. Om de Coune
optimaal te kunnen vervoeren gebruiken we een grote gesloten trailer die de
wagen perfect beschutting biedt tijdens de reis.
Woensdagmorgen komen we samen om
8.30h en laden de XC90 vol. Ik dacht dat, als ik bagage van de ganse familie
voor wintersport kan meenemen in een XC90, ik ook voldoende plaats zou hebben
voor 5 eenvoudige jongens die een paar dagen naar Zweden gaan. Sommige
onder ons waren voorzien op alles, tot en met vreselijke uitdroging toe: veel
water, schweppes en cola-light. |
 |
 |
De
blikjes bier gingen, na diepgaande gesprekken, dus toch mee, alsook de
paraplu, het plooi-ligbed, de grote vierkante Samsonite vallies, heel wat
fotomateriaal, 2 paar extralange benen (Mic en Stef) en een dozijn
remklauwen en remtrommels ‘échange standard’… De XC90 was dus boezjevol geladen. De automatische niveauregeling van de XC90 deed zijn werk
perfect. Af en toe werden de benen al eens verlegd om meer comfort te bieden
voor de passagiers. |
Maximum snelheid met een trailer
van dit kaliber is wettelijk beperkt tot 90km/h en in Duitsland tot 80km/h.
Braaf als we zijn zorgt dit natuurlijk voor langere rijtijden. Onze eerste
afspraak woensdagavond is in Hamburg met de enige andere gekende eigenaar van
een Amazone Coune cabriolet. De GPS satellieten loodsen ons perfect naar de
opgegeven straat. Aan het aantal geparkeerde Volvo’s (met en zonder
nummerplaten) te zien zijn we aan het goede adres. Een P1800, een 480, een witte
Bertoné coupé,… het staat er allemaal.
Liften in Zweden: thumbs up!
Een goedlachse Duitser komt ons
spontaan tegemoet. Het binnenrijden van de kleine straat met een trailer –vanhiertotginder-
is niet onopgemerkt voorbijgegaan. Sjtoffel?… Peter?… We schudden elkaar
hartelijk voor het eerst de hand na zeer lange tijd een langeafstandsrelatie te
hebben onderhouden via telefoon en email. Peter haalt spontaan een mapje te
voorschijn en steekt van wal met informatie van zijn Amazon Coune. Oude foto’s,
een volledige lijst met onderhoudswerkzaamheden, en straffe verhalen worden
bovengehaald. Zo is er het verhaal van een grote omweg om toch maar twee Zweedse
schoonheden een lift te kunnen geven in zijn, toen nieuwe, tweedehands Coune:
met wederzijdse instemming eindigt de lift met de twee meisjes op een Zweeds
strand waar een fles champagne uit de koffer wordt getoverd… Te zien aan de
fonkeling in zijn ogen geniet Peter er nog van. Waardevolle info allemaal die
tot de geschiedenis van zijn wagen gaat behoren.
 |
Als
wederdienst doen we de trailer open en laten zijn iets oudere Coune-broertje
zien. Ze schillen slechts enkele maanden maar er zijn toch enkele opvallende
verschillen.
We worden op onze beurt
getrakteerd op een mooie 760 cabrio in de kelders van het gebouw. De motor heeft
het recent begeven en nu kan Peter niet met deze wagen naar de VROM gaan. Er
staan ook nog enkele oude en nieuwe Bertonés stof te vangen in diezelfde
kelders. Meer werk dan dat een man tijd heeft in zijn leven.
|
We zetten de +6m lange trailer
op de parking van de Volvo garage. Geert zegt dat ik mijn rijbewijs C mag gaan
afhalen. Ik heb dan vroeger ook veel geoefend met een plastiek pedaalwagentje
met assorti aanhangwagen…
Puzzel van duizend stukjes
|
Nu
is het Peter zijn beurt om zijn Coune te tonen. We rijden een eind de stad uit
en rijden, plots een klein straatje in. We staan voor een gebouw met grote
poorten. Zoals de grot van Alibaba gaat de poort open. Een vermoeide, maar
daarom niet minder mooie, blauwe vierpersoons Coune komt te voorschijn. Zonder
enige twijfel een echte. Ik neem de wagen onder de loupe en neem tal van foto’s.
Het is heerlijk om de wagen eindelijk in het echt te zien. Dit is, naar alle
waarschijnlijkheid, de laatste 4 vierpersoons cabrio die Coune heeft gemaakt.
De wagen wordt met de ogen uitgekleed en ik heb weer stof tot nadenken.
|
 |
 |
De
wagen werd wellicht door zijn eerste eigenaar blauw herspoten na een herstelling
van de spatborden. De logootjes met opschrift “Jacques Coune Carrosserie” zijn
daardoor verdwenen. Maar wat was de oorspronkelijke kleur? De oorspronkelijke
kleur vinden we, tot grote verbazing van de eigenaar, terug aan de voorruit en
de bak voor het cabriodak. Hij kan zijn ogen niet geloven. De wagen werd wit
aangekocht door Coune en in zijn atelier voorzien van een groene metaalkleur in
combinatie met een beige interieur. Mijn prognose was juist. De dag kan niet
meer stuk. Dit is alweer een belangrijk stukje in de Coune puzzel. |
|
Vrolijk
trekt het gezelschap naar een inheems restaurant. We eten er goed én lekker én
lekker goedkoop. We nemen afscheid en trekken naar het Hotel. Jan en Stef
besluiten vroeg te gaan slapen. Geert, Mic en ikzelf trekken de stad in om een
pintje te gaan drinken. Ook die laatste opdracht hebben we met glans afgelegd.
|
 |
Hjärtum, here we come
’s Morgens is het vroeg opstaan
geblazen. We hebben nog heel wat kilometers voor de boeg en willen zo snel
mogelijk naar Göteborg gaan. Claes Rydholm staat ons op te wachten om de
sleutels te geven van een Volvo C70II.
 |
Eens
het ontbijt achter de kiezen stellen we vast dat een personenwagen de uitrit van
de parking blokkeert. Na wat overleg besluiten we in tegengestelde zin van de
eenrichtingsstraat te rijden. It’s the
only way out. We hebben
geen stukken gemaakt en rijden Hamburg uit richting overzetboot in Denemarken.
We krijgen een halfuurtje rustpauze als we aankomen aan de kade. Ondertussen
landen er heel wat Italiaanse VROM-gangers aan. Ze zijn sinds maandag al
onderweg. Daar doe ik mijn Borsalinohoed voor af! Knappe prestatie. |
De tijd vliegt snel en we kunnen
inschepen. We beslissen om op de boot toch maar te eten en zo in de namiddag
geen tijd te verliezen. We krijgen een smsbericht van Peter dat we eventueel het
museum van Ole Sommer (met een Volvo Special) nog kunnen bezoeken op onze weg
naar Malmo, maar bleek dan toch dat het museum niet open was op donderdag. Hoe
hou je 5 grote kinderen braaf in een auto? Enkele oldtimertijdschriften brengen
soelaas.
|
 |
 |
Zo komen we tegen 18.30 h aan in
Göteborg. Mic de Flitser (fotograaf van dienst) zorgt nog voor een kleine extra
ronde van Göteborg door de GPS te over-rulen op weg naar de Volvohallen...
Toch nog op tijd om de sleutels van een prachtige C70 T5 in ontvangst te mogen
nemen van Claes Rydholm, Manager Volvo Heritage. Een uiterst sympathieke man die
met geestdrift heeft meegewerkt aan de uitbouw van VROM dit jaar. De C70 zal ons
de komende dagen vergezellen op onze tocht doorheen Zweden. Ik kan je nu al
zeggen dat alle medereizigers laaiend enthousiast waren over deze gitzwarte
coupé cabrio sportwagen.
We wuiven Claes Rydholm uit en
malen nog 65 km af richting Uddevalla alwaar onze Zweedse VROM gastheer, Ortwin
Schroeder, ons opwacht in het piepkleine Hjärtum.
We worden opgewacht door
verschillende mensen die zeer nieuwsgierig zijn naar de inhoud van de gesloten
trailer. Het is alsof een pakje van Sinterklaas wordt opengedaan. De trailer
opendoen is dan ook telkens een topmoment. Het is een leuk weerzien met Ortwin.
Hij was twee maand eerder afgezakt naar Luxemburg voor de 80-jarige viering van
Volvo.
Een Zweedse Apollo capsule
Als je in Zweden bent, en het is
al bijna 10uur ’s avonds in the middle of nowhere, dan kan je nog altijd pizza
eten. Dat doen we dan ook onder deskundige begeleiding van Ortwin. We maken een
pizza potpourri van 4 kazen, een C70pizza (echt waar!), en zeevruchten.
 |
Drinken
en rijden gaat niet samen, en dat hebben de Zweden begrepen. Een pintje bij het
eten is dus uit den boze. Omdat de muggen té enthousiast aan het prikken zijn
besluiten we onze cottage te gaan opzoeken. We laten de trailer staan in Hjärtum.
Het is intussen pikdonker geworden en we zijn nog niet ‘thuis’. Vele donkere
kilometers verder komen we met de C70 en XC90 aan op een doodlopend straatje.
Een leuke cottage lacht ons toe. Alle faciliteiten zijn aanwezig. Een toilet op
‘loop’afstand van het huisje evenals een ‘buiten’douche die je kan opwarmen met
een houtvuurtje. That’s all we need…
Minder belangrijk is de
werkende frigo waar we wat meegebrachte drank in kunnen leggen. Het 1m hoge zoldertje is
toegankelijk via een mangat van 50 op 50cm: het heeft een hoog Apollo capsule
gehalte. Net als in de Amerikaanse ruimtecabine is er net plaats voor drie man.
“Göteborg,… we have a problem”, roept Geert vrolijk van op de zolder. Het
is intussen half één. Een warme pint smaakt ook, en we gaan nadien voor enkele
uurtjes slapen. |
Pininfarina meets Coune
 |
We
staan weer ontiegelijk vroeg op want we moeten de Coune in Hjärtum uit de
trailer gaan halen en dan doorrijden naar Uddevalla waar we onthaald zullen
worden in de Pininfarina-Volvo (60/40%) fabriek waar de nieuwe C70 wordt
gemaakt. Er zijn geen bakkers open om 6 uur ‘s morgens, dus rijden we maar
met nuchtere maag door naar de ‘mooist gelegen autofabriek’ ter wereld.
Uddevalla was al een havenstadje in 1496 en werd zeer belangrijk door de
export van Zweeds ijzer.
|
|
Zo domineerde de havenactiviteit het stadje tot 1986 waarna Volvo de haven
overnam en wagens begon te produceren.
Aan
de fabriekspoorten krijgen we allen een Pininfarina badge opgespeld en kunnen we
doorrijden. We worden opgewacht door een vriendelijke dame die onze rondleiding
in de fabriek ook zal verzorgen. Geen foto’s in de fabriek natuurlijk waar we
kunnen zien hoe de C70 gestalte krijgt.
|
 |
|
Het is een leuk,
zeer leerrijk en ontspannen bezoek. We krijgen alle tijd om het
productieproces gade te slaan.
Het dakmechanisme is uiterst complex en wordt voor elke wagen precies afgesteld. Stef
luistert voorbeeldig en zeer aandachtig naar de hostess met diepblauwe
ogen en blond haar. Groot verschil met de plant in Gent: vele handelingen
zijn nog manueel. |
 |
 |
Het is een complexe wagen die in een nichemarkt zit. 20.000 cabrio/coupés
worden hier nu jaarlijks gemaakt. Leuk om weten is dat de verantwoordelijke voor
de productieplant een Vlaming is.Het VROM bezoek loopt ‘s middag
af en we besluiten een ‘ontbijt’ te nemen op dit middaguur. We zetten ons buiten op het
terras en genieten van het zicht op de baai. Vele arbeiders van de fabriek komen
intussen naar de Belgische voorloper van de C70 kijken. De cafetaria van de
fabriek is voorzien van lekker eten, en we zijn innerlijk gesterkt om ons naar
de volgende afspraak te begeven. |
Zweedse rots
 |
We
gaan nu nog noordelijker en zoeken Christer Olsson op, befaamd auteur van
verschillende Volvo boeken. Olsson wil heel graag de Coune zien en wie zijn wij
om hem dat te ontzeggen? We rijden zo door een prachtig landschap en komen
uiteindelijk aan in een adembenemend landelijke omgeving. Olsson’s cottage
staat op een flinke rots. De landweg neemt er wijselijk een bocht omheen. De
Zweedse vlaggen prijken hier aan élk huisje en boerderij. Olsson staat naast
zijn cottage op de rots ons enthousiast toe te wuiven. De schoonzus en haar
kinderen is er ook bij. Zij is zelf de dochter van een voormalige topman bij
Volvo. Iedereen is zeer relax en er wordt dadelijk hartelijk gelachen.
|
 |
De
Coune is nog steeds topless maar dreigende wolken voorspellen regen. Christer
neemt snel zijn fototoestel en dirigeert me waar en hoe ik moet gaan staan met
deze Belgische Volvo cabrio. Het is een heerlijk schouwspel om te zien hoe
Olsson –tegen de klok- foto’s schiet. Het is intussen beginnen motregenen, maar
hij heeft alle shoots rond op het moment dat de dikke druppels uit de lucht
komen gevallen. Lichtjes besprenkeld betreden we de woning van deze beroemde
schrijver. Het is een knusse plek en heel eerlijk authentiek. De gastvrijheid
van de man spreekt boekdelen. |
|
We
scharen ons aan de keukentafel en de gesprekken komen als vanzelf. Het is een
echte liefhebber van –alles wat beweegt- en weet er met veel humor en kennis
over te vertellen. Het is een gezellige boel en we voelen ons thuis. We krijgen
elk een Zweeds stukje gebak met een kopje koffie dat mag meedoen aan de
wereldbeker “straffe koffie”. Ollson heeft een mooi boek klaar over Bugatti. We
mogen het in avant-première inkijken. Hij is werkelijk van alle markten thuis.
We togen nog even naar de bovenverdieping waar hij prachtig archiefmateriaal
laat zien. Straffe koffie, inderdaad! |
 |
 |
De tijd vliegt snel en na een
fotoshoot met gesloten kap moeten we helaas afscheid nemen. Christer toont me
nog snel de gastenkamer en drukt me op het hart dat ik altijd welkom ben… Ik
krijg van hem nog een mooi gesigneerd boek cadeau. Dit is duidelijk geen
vaarwel. |
Impermeabel
Het is intussen flink beginnen
regenen en we moeten ons terug reppen naar Uddevalla naar de parking van het
Bohuslänsmuseum. Daar komen we samen met andere VROM-ers. De Coune is in
gesloten toestand waterdicht. Er komt geen drup water langs de boven- en/of
zijkant van de kap. Een beloning voor het nauwgezette afstelwerk tijdens de
restauratie. Het heeft dan ook niet voor niets 6 maand geduurd om het originele
handgemaakte frame op punt te stellen. Niets dan bewondering voor Carrosserie
Coune om dit –uit het niets- uit te denken en uit te werken want het is een
uiterst complexe zaak in 4 dimensies. Op de terugweg lieten, zonder ik er erg in
had, de remlichten van de Coune het afweten. Heel eigenaardig want we hadden de
drukschakelaar van de remmen nieuw geplaatst. Hoe een lampje van 20 watt
verschil kan maken…. Goed dat Geert nog een stevige MG racing history heeft. Hij
weet me handig te ontwijken op het punt waar ik –nogal onverwacht- moet remmen
aan de oprit van een snelweg. Niks gebeurd… buiten een zeer stevige
adrenalinestoot voor alle Coune-team-members… Het verhaal van onze tocht naar
Zweden had hier kunnen eindigen… Aangekomen op de parking zoeken we samen naar
de oorzaak. Een fiche onder het dashboard was wat losgekomen. De Coune heeft een
gewijzigde elektriciteitsboom in vergelijking met een standaard amazon. Het
is intussen gestopt met regenen. We ontmoeten nog enkele sympathieke Belgen. Bij
een van hen is de tocht naar Zweden minder goed afgelopen: hun Duett is in
Noorwegen onfortuinlijk van de baan gegaan en daarbij twee meter lager tegen
struiken tot stilstand gekomen.
 |
Gelukkig dat de val gebroken
werd want 10 meter lager in de afgrond was er een rivier. Sint-Kristoffel was in de buurt. De
bestuurder is OK. We vertrekken in colonne naar een leuk havenrestaurantje. Zalm
of barbecue vlees op het menu en dit overgoten met een stevige saus rock & blues
gebracht door een jong Zweeds bandje. Het wordt laat en we blijven lang plakken.
Laat op de avond maken van ons hart een steen en rijden cottage-waarts. Onze
eerste officiële VROM-dag zit er op. |
Carrozzeria
Enkele uren later loopt de
wekker weer af. Er is niet veel tijd te verliezen. Het is nog héél vroeg op de
morgen en ook vandaag zal er geen tijd zijn voor ontbijt. De hemel is betrokken,
maar de nattigheid blijft in de wolken. We zijn al tevreden. We gaan naar de
start van de rondrit die voor de deelnemers werd georganiseerd. We zijn met een
70-tal wagens aan de start. Alle type wagens zijn zowat vertegenwoordigd. Duett,
katteruggen, amazon, amazon combi, 164, een heuse 145 politiewagen… en een
zeldzame P1900 uit Hamburg.
|
 |
|
De sfeer is ontspannen en het is
leuk om de mensen te woord te staan als ze wat uitleg willen over de Coune. Voor
sommige Zweden was deze wagen toch nog een volledige onbekende. Leuk om te zien
hoe het verhaal dan wordt verteld door andere omstaanders. We krijgen een
routing om U tegen te zeggen: De tocht zal ons leiden van Uddevalla naar
Göteborg via 160 km prachtige wegen. We verdelen de 5-koppige bemanning over de
Coune en de metaalzwarte C70. We amuseren ons goed. De zon is intussen volledig
doorgebroken en we genieten met volle teugen van onze dakloze Volvo’s.
|
 |
 |
De Coune rijdt bijzonder zacht
en aangenaam. Jacques Coune maakte de juiste keuze met de B18D motor voor deze
wagen. De extra pk’s zorgen dat de wagen een leuk koppel heeft en steeds prettig
weet te accelereren indien nodig. De Volvo 122S die als basis diende voor de
conversie heeft een top van 165km/h. Deze Coune (zonder overdrive) laat zich
heerlijk soepel en relax cruisen tegen 110km/h. Sneller kan dus, maar is echt
niet nodig om voor 200% te kunnen genieten van de openluchtsensatie. De
ophanging is zacht en biedt toch zekerheid. Zoals het hoort rammelt er niets in
deze Volvo: de wagen heeft een uitstekende torsiestijfheid.
|
 |
 |
We weten uit ervaring dat je
niet veel cafés tegen komt in het buitenland. Alleen Vlaanderen lijkt gezegend
met veel potentiële rustplaatsen. We zullen dus met ons ontbijt toch moeten
wachten tot we om 12.30 aankomen in Backomo Camp. Deze site werd 300 jaar lang
gebruikt als een militaire training plaats. In 1992 werd ze gesloten. Nu is het
de ideale stopplaats geworden voor meetings zoals deze.
 |
De lokale bevolking is niet
voorzien op een invasie van een 70tal oude Volvo’s en het is dus even
wachten op een broodje met hesp en kaas. Intussen is er zelfs een hele delegatie
uit Tsjechië bijgekomen. We besluiten het trainingkamp te verlaten en
begeven ons verder richting Göteborg. Even later voorzien we onze bolides
van de nodige benzine en kijken uit voor aanvulling van onze eigen
brandstof. Een
pizzeria om de hoek biedt soelaas. Heerlijke pizza’s gemaakt door een echte
Italiaan. De uitbater komt een kijkje nemen en is verheugd te vernemen dat
Italiaanse vaklui aan deze Belgische wagen hebben gewerkt. Zelf heeft hij
vroeger bij Volvo Arendal in de carrosserie afdeling gewerkt van de Volvo 140.
de cirkel is rond. Hij gaat even met zijn hand over het koetswerk en een
glimlach verraadt dat het zijn goedkeuring wegdraagt. Er wordt een foto
genomen. Er rijden een heleboel 444 en 544 op de parking en zijn aandacht wordt
volledig opgeëist door een vrouw die uitstapt. Hij lacht en zegt dat hij haar
‘carrozzeria’ ook mooi vind. Waar komen die clichés over Italianen toch
vandaan? |
Volvoland in zicht
Moeilijk te beschrijven hoe mooi
de route wel was: het is een unieke combinatie van zeer veel natuur, velden,
bossen, rotsen, glooiingen, oude huisjes en boerderijen en vele meertjes… We
doen op onze weg nog een leuke ontdekking: we vinden een heuse verzameling
Cadillacs langs de kant van de weg. We wanen ons heel even in het Amerika van de
jaren vijftig op deze Cadillac-plaza. Een oude benzinepomp draagt bij tot de
sfeer. Op één van de, uit de kluiten gewassen, wagens plakt een sticker: “the
one who dies with the most toys wins”. We kunnen het niet laten om deze typische
mannen-sticker uiterst grappig te vinden. De zon brand er heerlijk op los en we
moeten voort maken.
|
 |
 |
We krijgen een waarschuwing in het roadbook:
“stop where the road ends” en “wait for the next ferry”.
We doen braaf wat er ons
gevraagd wordt en laten ons 5 minuutjes later overbrengen door de gratis
Kornhall Ferry. Deze boot wordt getrokken door een stalen kabel en de overzet
duurt amper twee minuutjes naar het Hisingen Eiland. Tof!
We volgen nu de
pijltjes naar Volvoland en komen aan op de parking van het Volvomuseum. We nemen
de gelegenheid te baat om enkele leuke foto’s te nemen voor het vernieuwde
gebouw. We hebben de rally met succes afgerond.
|
 |
 |
|
We begeven ons dan naar de pas
geopende Volvo wisselstukken beurs die een paar honderd meter verder in
openlucht plaatsvindt. Daar treffen we nog enkele Belgen aan. Zoals het hoort
wordt de motorkap van de Coune eens geopend en kan iedereen eens indiscreet
kijken naar het motorcompartiment. Ook de motor krijgt goedkeurende
blikken. Ik wordt aangeklampt door een uiterst enthousiaste Zweedse reporter. We
doen een kort ritje naar het Volvo Arendal testcircuit . Hij geniet er duidelijk
van en weet een snelle fotoshoot te versieren van de Coune in de ondergaande
zon. Binnen afzienbare tijd zal de wagen niet langer een onbekende zijn voor het
Zweedse oldtimerpubliek: het is een terechte erkenning na bijna 45 jaar voor de
mooie creatie van Jacques Coune. De tijd vliegt snel en de wolken trekken samen
boven de openluchtbeurs. We krijgen nog een gouden tip van Claes Rydholm om in
Kungälv te gaan eten. We sluiten gehaast de kap van de Volvo, rijden
vierklauwens weg van de Volvosite en ontsnappen ternauwernood aan een heuse
plaatselijke stortbui. |
 |
Regensensor
Op een heel mooi marktpleintje
in Kungälv doen we ons tegoed aan het laatste avondmaal op Zweedse bodem. De
aanrader van Claes is een voltreffer: een De chauffeurs onthouden zich geheel
van alcohol en de anderen genieten van een lekker lokaal biertje. De regen is
volledig uitgebleven, en als we om 11 uur vriendelijk worden verzocht huiswaarts
te keren besluiten we de wagens weer zonder dak te toveren. S’nachts cabrio
rijden op een mooie zomeravond heeft iets heel bijzonder. De geuren van de
omgeving worden veel intenser en dit geeft, samen met een fonkelende
sterrenhemel, een grote toegevoegde waarde. De 100km rit in het donker naar onze
cottage is prachtig. Too good to be
true. Hoe meer we onze
eindbestemming naderen, hoe meer een ander spektakel zich begint af te spelen:
de lucht wordt in de verte fel en kort opgeklaard door bliksemflitsen.
 |
Boven
ons kunnen we de sterrenhemel nog zien, maar aan de horizon waadt de hemel in
het donker. Er bestaat een gerede kans dat we nog een douche te verwerken
krijgen. We tellen de seconden af tussen flits en donderslag. We komen
dichterbij. Ik geef niet graag op en blijf doorrijden. De eerste druppels tikken
tegen de voorruit. We zijn nog op de snelweg en kunnen nog geen halt houden. De
C70 gaat wat verder aan de kant en sluit zijn dak in minder dan 30 seconden. Wij
zullen net iets meer nodig hebben, maar zijn wel geoefend in het snel sluiten
van het cabriodak.
We stoppen, ondertussen is het echt flink aan het regenen,
onder het afdak van een benzinestation en sluiten de kap. De compensatieveren
van het cabriodak maken dat alles heel vlot gaat. We zijn nu heel dicht bij onze
eindbestemming en zien met behulp van de grootlichten de cottage opduiken tegen
de rand van het bos. Het is middernacht, maar oef, we zijn “thuis”.
|
Pied de stalle
’s Morgens moeten we weer eens
vroeg uit de veren: Lex Kerssemaekers, senior VP Products & Business Strategy
van Volvocars geeft een welkomstwoord op de VROM meeting om 9 uur. We moeten
eerst de trailer nog gaan halen in Hjärtum. Juist geraden; het wordt de derde
dag op rij zonder ontbijt. Op weg naar Göteborg komt er een telefoontje van
Claes Rydholm om te vragen of we de Coune boven aan de tent van de Zweedse
Amazonclub willen opstellen. Vlak voor de aankomst aan de tent zie ik een
lachende Lex Kerssemaekers. Hij stelt me kort voor aan zijn gezin. We hebben een
hartelijke babbel over de wagen.
|
 |
 |
De zon is niet echt van de
partij, maar de regen blijft uit. De Volvo’s blijven toestromen op de site: elk
type heeft zijn vereniging en zo worden de honderden Volvo’s ook gerangschikt.
Bezoekers uit Tsjechië, Denemarken, Finland, Frankrijk, Duitsland, Italië,
Litouwen, Nederland, Noorwegen, Polen, Zwitserland, Engeland en België. Er is
voor elk wat wils en de organisatie heeft een podium gemaakt om enkele speciale Volvo’s
voor te stellen aan het publiek.
| Zo begint men met een zwaar gepimpte
Volvo 760 pick-up in een licht purper-roze kleurcombinatie. Heel tof van de
organisatie want hiermee wilden ze onderstrepen dat voor hen élke
Volvo-liefhebber voor hen van tel was; of het nu over een originele wagen dan
wel een zware toegetakelde johnnybak gaat. Dat ze meer dan een half uur nodig
hebben om de wagen terug van het podium af te krijgen (de wagen hangt luttele
centimeters boven de grond) neemt men er graag bij. Mijn oscar ging uit naar een
–nogal ruw- gechopte herrieschoppend roze amazon met twee pippi langkous
jongedames die net uit de fifties kwamen overgevlogen (bubblegum incluis). Het
was zo schreeuwlelijk, dat het poëtisch mooi werd. |
 |
Ik ga snel effe het museum
bezoeken. Geert en Mic zijn al ter plekke. Jan en Stef lopen de beurs af op zoek
naar stukken of Volvo prullaria. De nieuwe inkomsthal is een verademing voor het
museum. Aan de uitgang liggen de stapels boeken van onze vriend-schrijver
Christer Olsson. Respect!
 |
Op het plein kom ik Fedde Talsma
tegen. We hadden elkaar al eerder gezien op de avant-premiere in Brussel van de
C70II, waar hij de chief designer van is. Hij had de wagen al op foto gezien,
maar ziet nu voor het eerst een voorloper van de huidige C70 in levende lijve.
Het is leuk om te horen van een chief-designer dat hij het een zeer mooie wagen
vind. Ik zal de boodschap zeker doorgeven aan Jacques Coune. Dat zal hem blij
maken. Fedde toont veel interesse en ik vertel honderduit. We moeten ons gesprek
onderbreken want het is de beurt aan Jacques Coune zijn creatie om het podium op
te gaan. |
Door alle luidsprekers klinkt het oorverdovend lawaai van een
overvliegende jet. Zo krijg je de aandacht van de bezoekers voor de aankondiging
van de volgende wagen. We rijden de Coune ‘gesloten’ op het podium. Ik heb
afgesproken met Geert om samen de kap te openen voor het publiek. Het volk
stroomt toe naar het podium. Ik krijg, onverwacht, de microfoon in mijn handen
geduwd en mag de uitleg doen over de wagen. Ik vertel over de geschiedenis van
de wagen en over de meer dan 100 verschillen met een standaard amazone. Ik vraag
Geert op het podium om de kap open te doen, en vraag een toejuiching voor mijn
vriend die zo goed geholpen heeft bij de restauratie van de wagen. Geert wordt
op handengeklap onthaald en bescheiden als hij is, vervloekt hij mij een beetje
voor de ongevraagde aandacht. With
such friends, who needs enemies?
|
 |
 |
Ik voel dat de mensen geboeid
luisteren. Het doet goed om zoveel blije gezichten te zien. De wagen blijft na
mijn relaas nog even staan en verschillende oude bekenden komen nog hallo
zeggen. De tijd is onvoorstelbaar snel gevlogen en het is al tijd geworden om
aan inpakken te denken. We bedanken Claes Rydholm en Ortwin Schroeder voor de
prachtige organisatie. We zien elkaar spoedig weer want Claes komt in het najaar
naar België.
Breakfast is served!
|
De wagen wordt geladen in de
trailer. Het groot zwart deksel gaat dicht. Op onze terugweg naar Malmö halen
we nog –just in time- een hele karrenvracht Volvo onderdelen uit voor Jan Troch.
Flink geladen gaan we de boot op in Malmö richting Travemunde. Dit reusachtige
roro schip is nog maar drie weken oud en we zijn bijna helemaal alleen op deze
mastodont. In ieder geval kregen we waar voor ons geld. Deze overtocht
is merkelijk goedkoper dan de ferry en de brug en hotel gecombineerd. We
scheppen een luchtje buiten op het dek onder duizend sterren en voelen ons
de koning te rijk. Dit is surrealistisch. De badkamer in onze fonkelnieuwe kajuit staat in
schril contrast met het blauw plastic afwasbakje van onze cottage. Beide hebben
hun charmes. We slapen snel in worden gewekt om 6 uur ‘s morgens voor het…
ontbijt. |
 |
|
We rijden
om 7 uur stipt van de boot af en begeven ons linea recta naar
huis. We zijn allen doodmoe van de laatste dagen en de 4200 km die we samen
hebben afgelegd. Maar jongens, wat was het de moeite!
Opdracht volbracht. Mic, Geert, Jan, Stef: ik
ben blij dat je in mijn team zat!
J
Stoffel Mulier |
 |
© 2007 foto's Mic Mertens, Stoffel Mulier, Geert Collaerts
info over Jacques Coune? www.amazoncoune.be
|
